‌دلخوریم و ناراحت، خونمان به جوش آمده، گله‌مندیم از داغِ تلخِ حاج‌محسن، از کوتاهی‌هایی که او را از ما گرفت، از اشراف اطلاعاتی دشمن و غفلت یا نفوذ داخلی، از نداشتن ضدگلوله و هزار چیز دیگر. بدتر از همه از این بغض لعنتی که رهایمان نمی کند…

‌این شد که هرچه دلمان خواست نوشتیم، موج دلسردی و پیام ناامیدی منتشر کردیم تا دشمن یقین کند پیوست روانی عملیات ترور از خود ترور موفقیت آمیز تر بوده و روزنامه «اسراییل هیوم»  تیتر بزند:«ناامیدی در ایران»!

‌پیوست روانی ترور یعنی همه توانمندی های امنیتی و اطلاعاتی یادمان برود و همنوا با دشمن هشتگ بزنیم «این خانه امن نیست»!!

‌یعنی یادمان برود که همین شهید بارها تا آستانه شهادت رفت و همین نیروهای امنیتی عملیات را خنثی کردند.

یعنی ‌یادمان برود که وزیر کابینه اسراییل سیزده سال برای ما جاسوسی کرد و کسی نفهمید.

یعنی ‌یادمان برود که صدها تیم ورزیده و دوره دیده تروریستی توسط همین بچه های امنیتی متلاشی شدند و ما شب ها راحت خوابیدیم‌

یعنی یادمان برود ریگی و زم‌ و… را چطور به دام انداختیم ، در حالیکه سرویس اطلاعاتی چند کشور آنها را پوشش  می داد.

حتی یادمان برود که همین چند وقت قبل، توطئه‌ ترور یک مقام بلند پایه و محبوب کشور توسط همین نیروهای  گمنام و جانفدای امنیتی خنثی شد.

از این مصادیق کم نیستند و البته در  مواردی هم بالاخره دشمن موفق می شود.(که فهرست آنها هم تلخ و تاثر بار است)

دلمان می سوزد از فقدان عزیزانمان، عصبانی هستیم از اینکه بیخ گوشمان عملیات کرده اند، اما نباید همه اقتدار و امنیت را نادیده گرفت.

اینها افتخارات و توانمندی هایی است که در دنیا کم نظیر و بعضاً بی نظیرند.

پس موج ناامیدی نپراکنیم که دشمن جز این نمی‌خواهد.

دلسوز کسی نیست که بلندتر عیب خانه را در کوچه فریاد می کند، دلسوز شهید فخری ‌زاده بود که با همه ناملایمات، در همین دولت افتخارات بزرگی برای ایران آفرید.

نویسنده :حسین علی اعلا جانباز و رزمنده هشت سال دفاع